Discografie under construction

In de zomer van 1967 zat Peter Koelewijn op een terrasje in Amsterdam toen een jongeman tegenover hem ging zitten. “Jij bent Peter Koelewijn, is ´t niet ?”, viel hij met de deur in huis “en jij denkt natuurlijk dat je aardig kan zingen. Nou, ík zing véél beter. Neem een biertje van me”. Zo´n entree was nieuw voor Koelewijn en hij besloot om die Amsterdamse wereldzanger dan maar eens te testen. Hij had een rock & rollliedje geschreven, “Boem Boem is Ho !”, en nam dat uiteindelijk voor eigen rekening op met onze held, Ronnie Schutte, in de GTB studio in Den Haag. Als begeleidingsband gebruikte hij de Rockets met daarin Hans Sanders, Jeroen Ophoff, Charles Jansen en zichzelf en doopte die groep Ronnie & de Ronnies. Hij ging met de opname naar platendirekteur Hans Kellerman van Negram die het wel zag zitten. “Wat moet ´t kosten ?”, vroeg Kellerman. “Zeshonderd gulden”, antwoordde Koelewijn benepen, niet wetend dat dat behoorlijk goedkoop was voor een kant en klare produktie. “Gosh !”, riep Hans uit, “wat een geld ! Maar ik neem ´t, omdat ik jou zo´n aardige kerel vind”. Later hoorde de producer dat de platendirekteur zeer in zijn nopjes was met het koopje. De plaat werd geen groot succes. Ronnie bleek geen échte zanger maar toch had hij wel wat, vond Peter. Zijn stem klonk een beetje lui, zelfs bij het zijkerige af. Niet lang daarna zag de producer/songschrijver op de TV een merkwaardige film. Hoofdpersoon was een alcoholicus die van kwaad tot erger verviel.
Aan het eind kwam een scene waarin de man in zijn slaap allerlei visioenen kreeg van de meest afschuwelijke diertjes die uit alle hoeken van de kamer tevoorschijn kwamen en over zijn bed krioelden. Dit delirium bleef Peter die avond bij, hij nam zijn gitaar en schreef in een uur tijd “Beestjes”.

“Beestjes” was geknipt voor de stem van Ronnie Schutte.Met dezelfde Rockets nam Peter Koelewijn in één dag in de GTB studio het liedje op. Toen hij met tape zich weer bij Hans Kellerman aandiende, vroeg die weer wat ´t kostte. “Elfhonderd gulden”, kreeg Peter maar amper over z´n lippen want hij was de vorige reaktie nog niet vergeten. En dat bedrag had hij echt uitgegeven aan de produktie. “Tjee”, kermde de platendirekteur, “je maakt me nog failliet met die prijzen van je “. Maar even later zei hij lachend. “We gaan het doen, want ik zie er een dikke hit in”. Hij kreeg gelijk, de plaat kwam op no 13 in Nederland maar in België bereikte het nummer in één week de tweede plaats.
In 1967 was het gebruik van hasj nog een schemerige zaak. In Nederland was men daarmee net aan het experimenteren en in België wist men er alleen maar van van horen zeggen. Maar daar heerste wel de opvatting dat de Hollandse artiesten al en masse aan de rode Libanon zaten. Op een optreden van Ronnie & de Ronnies in België kwamen een paar Belgische jongens na het optreden achter de bühne en vroegen samenzweerderig aan de band: “Hebben jullie soms hasj bij jullie?” Niemand van de groep had ooit maar iets gezien van dat spul maar drummer Jeroen Ophoff loog staalhard: “Ja, hoor. Kom maar even mee”.

De rest van de band ging door met het opruimen en in de bus laden van de instrumenten. Toen ze klaar waren wilde Peter Koelewijn net voorstellen om nog een biertje aan de bar te drinken, toen Jeroen aan kwam rennen, roepend: “Allemaal in de bus, allemaal in de bus en wégwezen”. In de verte kwam een groep tierende Belgische jongens de kant van de Nederlanders op die er niets van begrepen maar wel aanvoelden dat ze beter er meteen vandoor konden gaan. “Wat is dát voor een aktie”, vroeg Hans Sanders een paar kilometer verder aan de drummer, “wat wilden die lui ?”. Jeroen haalde een stapeltje honderdfrank biljetten te voorschijn en zei grinnekend: “Jullie hoorden toch dat ze hasj wilden? Nou, ik had nog een pak met theezakjes in m´n koffertje zitten. Die heb ik aan die gasten als echte wiet verkocht, zij wisten tóch niet hoe dat er uitzag. Maar ja, ik kon óók niet weten dat ze er meteen een dikke joint van gingen draaien. Toen er twee groen en geel tegen de vlakte gingen, kregen ze door dat ze genaaid waren”.

Peter Koelewijn schreef deze song omdat hij wilde laten zien dat hij als tekstdichter niet de gebruikelijke paden hoefde te bewandelen om een popsong te maken. “Ik vlieg als vliegen tegen de wand, in mijn hoofd is laarsgestamp, oh wat haat ik jou, sigaret”. Hij werd geinspireerd door “A whiter shade of pale”, ook een tekst die niet zomaar te volgen is. Later vond hij dat hij misschien te ver was gegaan om dit nummer aan Ronnie te geven. Toch bleef hij steeds achter de tekst staan, al heeft hij daarna nooit meer zoiets gemaakt.

Toch nog een 12e plaats in België

Peter Koelewijn probeerde om het succes van Beestjes” terug te krijgen en daarom schreef hij een paar liedjes met idiote teksten als “De Keeper” (Wie van het team heeft de keeper gezien, Ligt hij nog te slapen in z’n kleedcabine), ”De Achelse Kluis”, “Wilde Johnny” en “Doedels”.

Persoonlijk vond Peter De Achelse Kluis één van z’n zeer geslaagde songs. Op een country-rock ritme bezingt de zanger het wel en wee rond de Achelse Kluis, de streek rond het gelijknamige klooster, net over de grens in België waar de café’s in de jaren zestig tot s’morgens vroeg open bleven. In de weekends trokken daar hele legers Eindhovenaren heen als de kroegen om 1 uur in hun stad sloten.

Ook wilde Johnny en Doedels werden geen groot succes!!

In 1970 bracht platenmaatschappij Negram met het label Delta de eerste en enige LP uit van Ronnie en de Ronnies. De hoestekst werd geschreven door Ed Wapper, pseudoniem voor platenman Evert Wilbrink. De meeste nummers werden gespeeld door De Rockets van Peter Koelewijn uit die periode: Charles Jansen (bas), Hans Sanders (gitaar en keyboards), Jeroen Ophoff (drums)en Peter Koelewijn zelf (gitaar). Op de LP stonden o.a. de typische Ronnies/Koelewijn liedjes als “Beestjes”, “Help, help”, “Ikke, ga d’r eentje pikke”, “De keeper” en “Achelse kluis”. De “wildernis” met de beatgroep The Jets uit Utrecht.

Duitse release
Merkwaardig was dat Ariola Duitsland een Engelstalige versie wilde uitbrengen van de eerste single van Ronnie en de Ronnies. Merkwaardig omdat de Nederlandse release niet echt een hit geworden was. Ariola gebruikte de artiestennaam The Ronnies. Peter Koelewijn kon zich niet veel meer herinneren van de Duitse release en hij was zelfs vergeten dat er ooit Engelse vertalingen waren gemaakt.

Belgische release
John van Eggelen attendeerde in 2007 Peter Koelewijn op het bestaan van deze release, waar, als zo vaak toentertijd gebruikelijk, de producer/liedjesschrijver en/of de artiest niets van wist.

Vreemd is dat de Belgen de plaat hebben “omgedraaid”. De A en B kant zijn net anders dan bij de release in Nederland.

Ze zegge d’k nie zingen kan